Główny cel umowy to udzielenie licencji użytkownikowi na korzystanie z produktu – oprogramowania. W większości przypadków jest skierowana do masowego klienta, nie ma charakteru wyłącznego. Licencja może być dedykowana pod warunkiem, że oprogramowanie zostało stworzone na zamówienie i w ramach konkretnych, indywidualnych założeń. Umowa powinna być maksymalnie precyzyjna, co pozwoli ograniczyć ryzyko ewentualnych błędów oraz niedopowiedzeń.
Czym jest umowa EULA?
Umowa EULA (ang. end-user license agreement) to umowa licencyjna użytkownika końcowego. Stroną przygotowującą dokument jest firma udostępniająca oprogramowanie (licencjodawca, producent, dystrybutor) a klient to licencjobiorca (użytkownik końcowy). W ramach umowy udostępniane jest rozwiązanie o charakterze masowym. Jeżeli system został opracowany w odniesieniu do indywidualnych oczekiwań przygotowana zostaje umowa wdrożeniowa. Użytkownik najczęściej może zobaczyć umowę podczas instalacji oprogramowania.
Dokument zwiększa bezpieczeństwo twórcy. Potwierdzenie warunków przez użytkownika sprawia, że rozwiązanie nie ma cech open-source i nie podlega możliwości modyfikacji bez większych ograniczeń. Umowa chroni więc interesy licencjodawcy. Pozwala szczegółowo określić zakres uprawnień użytkownika umożliwiających korzystanie z oprogramowania. Dokument reguluje kwestie związane ze sposobami użytkowania oprogramowania, prawa autorskiego czy ograniczenia dostępu.
Umowa licencyjna użytkownika końcowego jest wykorzystywana, gdy oprogramowanie umożliwia kontaktowanie się oraz np. zawieranie transakcji z innymi użytkownikami, firma przekazuje informacje określone prawem dedykowanej grupie czy w ramach oprogramowania działa kilka profili, które posiadają inny zakres uprawnień.
Umowa licencyjna EULA – podstawy
Przepisy prawa nie określają, co powinna zawierać umowa EULA. Podstawowe informacje dotyczą stron (licencjodawcy oraz użytkownika końcowego) oraz przedmiotu umowy (rodzaj oprogramowania). Warto również wskazać terminy obowiązywania umowy – rozpoczęcia oraz zakończenia. Za początek można uznać m.in. pobranie, wypakowanie czy uruchomienie instalatora. Umowa licencyjna użytkownika końcowego podlega zasadzie swobody umów.
Umowa EULA nie należy do dokumentów o charakterze wyłącznym – oprogramowanie dociera do masowego odbiorcy (użytkowników końcowych). W dokumencie powinna pojawić się informacja dotycząca zakresu przysługiwania licencji, m.in. pobrania, zainstalowania oraz używania, a także celu wykorzystywania. EULA powstaje w oparciu o dane zawarte w umowie głównej. Producent czy dystrybutor powinien określić, jak długo obowiązuje licencja, np. do czasu odinstalowania czy wypowiedzenia umowy. Należy również uwzględnić wymogi oprogramowania, a także dopuszczalny sposób instalacji. Producent powinien przedstawić możliwości korzystania oraz warunki, jakie musi posiadać użytkownik, żeby produkt działał prawidłowo, np. prędkość Internetu. Warto również uwzględnić prawo twórcy do aktualizowania oraz zmiany oprogramowania.
Ograniczenia, skutki naruszenia i pozostałe informacje
W umowie warto również zawrzeć kwestie związane z ograniczeniami w korzystaniu z oprogramowania. Zdefiniowane sytuacje obejmują m.in. wykorzystanie produktu do łamania prawa, odsprzedaż po wprowadzeniu modyfikacji w kodzie czy kopiowanie i powielanie rozwiązania.
Kolejny element to wskazanie skutków naruszenia praw autorskich. Oprogramowanie podlega ochronie prawa autorskiego, ale warto dodać informację w umowie EULA. Naruszenie prawa autorskiego jest równoznaczne z naruszeniem przepisów prawa i niesienie konsekwencje.
W umowie EULA warto również zawrzeć, m.in.:
- warunki dotyczące wcześniejszego zerwania umowy,
- zrzeczenie się gwarancji,
- ograniczenie odpowiedzialności prawnej,
- utrzymanie i wsparcie techniczne.
